Kameleon Sting overwint mzikaal - Synthesizer is geen blaassectie...
Sting is een kameleon. Je weet nooit precies welke muzikale kleur hij zal aannemen en dat maakt hem, mede doordat hij kwaliteit hoog in zijn vaandel heft staan, tot een uiterst interessante muzikant.
Gisteravond, in een volgepakte en bloedhete Statenhal in Den Haag, bleek de 39-jarige zanger in staat heel snel van kleur te verschieten, waardoor het heerlijk avondje zich dit jaar wat vroeger aandiende, dan normal.
Sting spelt zijn serie Nederlandse concerten dit keer in een uiterst kleine besetting, Hij heeft geen blik met blazers, achtergrondzangers en drummers opengetrokken, maar kiest voor de basis met drums, gutaar en toetsen. Darrbij maakt hij het voor zichzelf extra moeilijk door de extravagante aankleding van een Madonna-concert bijvoorbeeld thuis te hebbn gelaten, waardoor het er puur muzikaal op aankomt of hij zijn mannetje staat.
Behalve een kleurrijke batterij lichten, heeft de bassist niets om zich achter te verschuilen. Toch weet hij in de een uur en drie kwartier die hij op het podium staat (inclusief toegift) te boeien, het publiek op te zwepen tot verhitte taferelen en passionel te kietelen.
Darrvoor moet hij wel keihard werken, niet op uiterst bekwame, soms wonderschone wijze een weg door het materiaal dat staat als een huis. En daarvoor heeft hij nauwelijks twee minuten nodig.
Maar de muizikale overwinning die Sting boekt, kan niet allenn op zijn conto worden geschreven. Het drietal dat hem begeleidt, lijkt geboren met het instrument in zijn handen. Dat wordt vooral duidelijk als het kwartet er lustig op los improviseert.
En dat gebeurt veelvuldig. Nu kan het uitrekken van een nummer de schoonheid ervan veel extra glans geven, maar het gevaar is ook aanwezig dat zo'n notenparade ddoslaat. Dat gebeurt veelal bij werk met een eenvoudige structuur, waarop The Police, de eerste groep van de zanger, patent leek te hebben.
Bij Sting dreigde echter geen enkel moment gevaar. Hij stuurde zijn groep zo strak door die losse manier van musiceren heen dat het bloeiende rozen bleven inplaats van verwelkte tulpen. Het leverde echt schitterende minuten op zoals tijdens de cover 'Ain't No Sunchine' of het (sentimentele) in elkaar gevlochten 'Why Should I Cry For You?' en 'If I Was A Carpenter'.
De enige keren dat de groep tekort schoot, was tijdens het echte jazzy material. Dan blijkt een synthesizer absoluut niet in staat een blazerssectie te vervangen. Toetsenist Kenny Kirkland, die enorm swingde, probeerde er met zijn spel kon de saxoffon van Branford Marsalis toch niet doen vergeten.
Een stevig beroep werd ook op gitarist Dominic Miller gedaan, die de ene keer uiterst subtiel moest spelen om het volgende moment zijn snaarpartijen dik aangezet over het publiek uit te storten. Daarbij mocht hij met zijn ruimtelijk spel soms laten horen goes naar The Edge van U2 te hebben geluisterd zoals in 'King Of Pain'.
Door de jaren wijs geworden, moet Sting heebn geweten, dat de meest gevoelige ballades van zijn laatste elpee 'The Soul Cages' er bij het publiek niet zo gemakkelijk zouden inglijden als het (reggae-actige) hitmaterial. Maar hij had daarvoor de perfecte oplossing gevonden. Sting bracht zijn toehoorders tot het kookpunt met krakers, als 'Roxanne', waarbij hij trefzekere koor-een-tweetjes speelde met het publiek.
Daarne volgde het swingende 'VCR', dat uit volle borst werd meegezongen en na een dike improvisatie uiteindelijk uitgroeide tot een moderne pop-gospel, om na 'Fortress Around Your Heart', waarbij hij uiterst gevoelige ballades te beginnen, het waren nummers als 'The Wild Wild Sea' en 'The Soul Cages'.
Net op het moment dat het publiek onrustig begon te worden en blijkbaar genoeg had van die schoonheid, pakte het kwartet spetterend uit met de Jimi Hendrix-cover 'Purple Haze'. En wat brute overgand, dat wel, maar doeltreffend. 'Every Breath' en 'Message In A Bottle' volgden in deze muzikaal, prikkelende show die Sting toonde als de meester van de eenvoud.
Niet iedereen heft de show helemaal uitgestaan. Naar mate het concert vorderde en de hitte toenam, werd het aantal bedwelmde en flauwgevallen mensen (vooral meisjes) groter en 'stroomde' er meer bier de zaal in.
Wie heeft moeten afhaken, krijgt zondag op televise nog een kleine herkansing, wanneer Sting, samen met Peter Gabriel en Sinead O'Connor, in de Statenhal optreedt voor de Koerden. De opnamen, die op Nederland 1 vanf 21.00 uur worden uitgezonden, vinden vrijdag plaats.
(c) Haagsche Courant by Hans Piët
Sting is een kameleon. Je weet nooit precies welke muzikale kleur hij zal aannemen en dat maakt hem, mede doordat hij kwaliteit hoog in zijn vaandel heft staan, tot een uiterst interessante muzikant.
Gisteravond, in een volgepakte en bloedhete Statenhal in Den Haag, bleek de 39-jarige zanger in staat heel snel van kleur te verschieten, waardoor het heerlijk avondje zich dit jaar wat vroeger aandiende, dan normal.
Sting spelt zijn serie Nederlandse concerten dit keer in een uiterst kleine besetting, Hij heeft geen blik met blazers, achtergrondzangers en drummers opengetrokken, maar kiest voor de basis met drums, gutaar en toetsen. Darrbij maakt hij het voor zichzelf extra moeilijk door de extravagante aankleding van een Madonna-concert bijvoorbeeld thuis te hebbn gelaten, waardoor het er puur muzikaal op aankomt of hij zijn mannetje staat.
Behalve een kleurrijke batterij lichten, heeft de bassist niets om zich achter te verschuilen. Toch weet hij in de een uur en drie kwartier die hij op het podium staat (inclusief toegift) te boeien, het publiek op te zwepen tot verhitte taferelen en passionel te kietelen.
Darrvoor moet hij wel keihard werken, niet op uiterst bekwame, soms wonderschone wijze een weg door het materiaal dat staat als een huis. En daarvoor heeft hij nauwelijks twee minuten nodig.
Maar de muizikale overwinning die Sting boekt, kan niet allenn op zijn conto worden geschreven. Het drietal dat hem begeleidt, lijkt geboren met het instrument in zijn handen. Dat wordt vooral duidelijk als het kwartet er lustig op los improviseert.
En dat gebeurt veelvuldig. Nu kan het uitrekken van een nummer de schoonheid ervan veel extra glans geven, maar het gevaar is ook aanwezig dat zo'n notenparade ddoslaat. Dat gebeurt veelal bij werk met een eenvoudige structuur, waarop The Police, de eerste groep van de zanger, patent leek te hebben.
Bij Sting dreigde echter geen enkel moment gevaar. Hij stuurde zijn groep zo strak door die losse manier van musiceren heen dat het bloeiende rozen bleven inplaats van verwelkte tulpen. Het leverde echt schitterende minuten op zoals tijdens de cover 'Ain't No Sunchine' of het (sentimentele) in elkaar gevlochten 'Why Should I Cry For You?' en 'If I Was A Carpenter'.
De enige keren dat de groep tekort schoot, was tijdens het echte jazzy material. Dan blijkt een synthesizer absoluut niet in staat een blazerssectie te vervangen. Toetsenist Kenny Kirkland, die enorm swingde, probeerde er met zijn spel kon de saxoffon van Branford Marsalis toch niet doen vergeten.
Een stevig beroep werd ook op gitarist Dominic Miller gedaan, die de ene keer uiterst subtiel moest spelen om het volgende moment zijn snaarpartijen dik aangezet over het publiek uit te storten. Daarbij mocht hij met zijn ruimtelijk spel soms laten horen goes naar The Edge van U2 te hebben geluisterd zoals in 'King Of Pain'.
Door de jaren wijs geworden, moet Sting heebn geweten, dat de meest gevoelige ballades van zijn laatste elpee 'The Soul Cages' er bij het publiek niet zo gemakkelijk zouden inglijden als het (reggae-actige) hitmaterial. Maar hij had daarvoor de perfecte oplossing gevonden. Sting bracht zijn toehoorders tot het kookpunt met krakers, als 'Roxanne', waarbij hij trefzekere koor-een-tweetjes speelde met het publiek.
Daarne volgde het swingende 'VCR', dat uit volle borst werd meegezongen en na een dike improvisatie uiteindelijk uitgroeide tot een moderne pop-gospel, om na 'Fortress Around Your Heart', waarbij hij uiterst gevoelige ballades te beginnen, het waren nummers als 'The Wild Wild Sea' en 'The Soul Cages'.
Net op het moment dat het publiek onrustig begon te worden en blijkbaar genoeg had van die schoonheid, pakte het kwartet spetterend uit met de Jimi Hendrix-cover 'Purple Haze'. En wat brute overgand, dat wel, maar doeltreffend. 'Every Breath' en 'Message In A Bottle' volgden in deze muzikaal, prikkelende show die Sting toonde als de meester van de eenvoud.
Niet iedereen heft de show helemaal uitgestaan. Naar mate het concert vorderde en de hitte toenam, werd het aantal bedwelmde en flauwgevallen mensen (vooral meisjes) groter en 'stroomde' er meer bier de zaal in.
Wie heeft moeten afhaken, krijgt zondag op televise nog een kleine herkansing, wanneer Sting, samen met Peter Gabriel en Sinead O'Connor, in de Statenhal optreedt voor de Koerden. De opnamen, die op Nederland 1 vanf 21.00 uur worden uitgezonden, vinden vrijdag plaats.
(c) Haagsche Courant by Hans Piët
PHOTOS
