Sobere Sting met evenwichtig programma...
Afgelopen dinsdag startte de Engelse popzanger Sting zijn eerste van vijf uitverkochte optredens in de Haagse Statenhal. Muizikaal minder uitbundig als in het verlden, wist hij indruk te maken een evenwichtige set waarin de persoonlijk getinte liedjes van zijn recente CD 'The Soul Cages' afgewisseld werden met minder zwaarwichtige songs uit zijn verleden.
Ruim drie jaar na 'Nothing Like The Sun', maakte Sting begin dit jaar zijn terugkeer aan het cd-front met 'The Soul Cages'. Opvallend aan die plaat was het sterke autobiografische aspect. Verdwenen waren de kritische, maar opbeurende teksten over mensenrechten en Braziliannse Anazone-Indianen.
'The Soul Cages' kent vooral liedjes over de zee, onbekende eilanden, verdronken en verlopen zielen. Sting gebruikt ze als symbolen en metaforen voor de dood, voor het afsceid van zijn vader, voor de angst voor het onbekende en voor de sfeer van weemoed en verlangen.
Voor Sting was het componeren van 'The Soul Cages' een therapie om de dood van zijn ouders te verwerken. Tja, de als Gordon Sumner geboren zanger is de laatste om zijn emoties niet wereldkundig te maken. Soms is dat genant en soms, zoals afgelopen dinsdag, is het nieuwe materiaal dermate zwaarmoedig dat het misplaatst klinkt in een tot de nok toe met uitbundige fans gevulde zaal. Maar Sting wist zulke introverte songs als 'When The Angels Fall' af te wisselen met covers als het jazzy uitgevoerde 'Ain't No Sunshine'. Hij ging met covers soms ook de mist in, zoals bij Jimi Hendrix's 'Purple Haze' dat voor guitarist Dominic Miller te hoog gegrepen was.
Het concert had een sober karakter. Sting had zijn band uitgedund en veranderd. Ditmaal geen stersolisten als Branford Marsalis of Kenny Kirkland en geen bloedstollende soulvolle koortjes.
Zichzelf begeleidend op bas - zowel electrisch als akoestisch - wist Sting zich gestuend door een trio introvert spelende musizkanten waarin alleen veteran David Sancious zich af en toe te buiten ging aan avontuuelijke, maar niet altijd geslaagde soli. Marr de nadruk lag meer dan ooit op de inhoud van de liedjes en dus ook op de stem van Sting. In gedragen en evenwichtige stukken als 'Island Of Souls' en 'Mad About You' maakte Sting als vocalist indruk met een melancholiek timbre dat et plaats ingenomen had van zijn vroeger zo karakteristiek zeurderige en klagerige voordracht. Het materiaal can 'The Soul Cages'stond centraal, maar het bijna twee uur durende programma had ook ruimte voor een reeks 'greatest hits' waarvan de Police-klassieker 'Roxanne' de opvallendste was.
De fans die vanavond Sting gaan zien zullen getuige zijn van gastoptredens van Sinead O'Connor en Peter Gabriel. Van dat optreden worden televisie-opnamen gemaakt voor de zondag 12 mei uit te senden satelliet-benefirt voor de Koerdische vluchtelingen, 'The Simple Truth'.
(c) Unknown newspaper by Erik Quint
Sting scoort met Police-werk...
Sting blijft, moet worden gezegd, verbazen. Wie had verwacht dat hij tijdens zijn eerste van vier concerten afgelopen dinsdagavond in de Haagse Statenhal louter solowerk en dan vooral van zijn laatste elpee 'The Soul Cages' zou laten horen, kwam bedrogen uit. De show bestond op twee covers na uit Policewerk, aangevuld met wat Soul Cages-songs.
Gelukkig maar, Op 'The Soul Cages' heeft Sting zijn softe imago van de laatste jaren nog meer gestalte gegeven en dat had zonder meer een saai en futloos avondje opgeleverd. Tenslotte is Sting een 'ouwe rocker' die met The Police de hoogste sporten van de hitladders wist te bereiken. Die groep was een genoegen om te zien: tomeloze energie in heftige verpakking. Tot Sting een solo-carriere ambieerde en met elke elpee meer en meer wegzakte in zitkuil-muziek, De oud-Police bassist hieid zich teveel bezig met (lovenswaardige) politieke en sociale acties, maar vergat leuke muziek te maken. Z'n schoolmeestershart bonsde te hard...
Tot dinsdagavond dan, Sting presenteerde zich met een uiterst sobere begeleiding, De bassist verkeert in de positie zich te kunnen omringen met het neusje van de zalm san musici, dus muzikaal zat het wel goed. Drummer Vinnie Colaiuta, gitarist Dominic Miller en toetsenist David Sancious leverden prima werk at in Police-stukken 'Roxanne', 'Bring On The Night', 'When The World...', 'King Of Pain', 'Tea In The Sahara', 'Walking On The Moon', 'Every Breath You Take', 'Message In A Bottle' en covers 'Ain't No Sunshine' en 'Purple Haze'.
Het Police-repertoire blijkt nog altijd de publiekstrekker, want zodra Sting solowerk liet horen als 'Fragile', 'Mad About You', 'Jeremiah Blues', 'Soul Cages', 'When The Angels Fall' of 'The Wild Wild Sea' werd het bij de buffetten verdacht druk. Bovendien verlengde hij veel van die nummers met eindeloze solo's van de muzikanten.
Al met al geen onaardig concert dus, dat zeker gisteravond z'n apotheose zal hebben gekend toen Sting, in het kader van het zondag uit te zenden popfestival ten bate van de Koerden voor tv-opnames tijdens een paar nummers werd bijgestsan door Sinead O'Connor en Peter Gabriel.
(c) Telegraf by Ron Peereboom Voller
Afgelopen dinsdag startte de Engelse popzanger Sting zijn eerste van vijf uitverkochte optredens in de Haagse Statenhal. Muizikaal minder uitbundig als in het verlden, wist hij indruk te maken een evenwichtige set waarin de persoonlijk getinte liedjes van zijn recente CD 'The Soul Cages' afgewisseld werden met minder zwaarwichtige songs uit zijn verleden.
Ruim drie jaar na 'Nothing Like The Sun', maakte Sting begin dit jaar zijn terugkeer aan het cd-front met 'The Soul Cages'. Opvallend aan die plaat was het sterke autobiografische aspect. Verdwenen waren de kritische, maar opbeurende teksten over mensenrechten en Braziliannse Anazone-Indianen.
'The Soul Cages' kent vooral liedjes over de zee, onbekende eilanden, verdronken en verlopen zielen. Sting gebruikt ze als symbolen en metaforen voor de dood, voor het afsceid van zijn vader, voor de angst voor het onbekende en voor de sfeer van weemoed en verlangen.
Voor Sting was het componeren van 'The Soul Cages' een therapie om de dood van zijn ouders te verwerken. Tja, de als Gordon Sumner geboren zanger is de laatste om zijn emoties niet wereldkundig te maken. Soms is dat genant en soms, zoals afgelopen dinsdag, is het nieuwe materiaal dermate zwaarmoedig dat het misplaatst klinkt in een tot de nok toe met uitbundige fans gevulde zaal. Maar Sting wist zulke introverte songs als 'When The Angels Fall' af te wisselen met covers als het jazzy uitgevoerde 'Ain't No Sunshine'. Hij ging met covers soms ook de mist in, zoals bij Jimi Hendrix's 'Purple Haze' dat voor guitarist Dominic Miller te hoog gegrepen was.
Het concert had een sober karakter. Sting had zijn band uitgedund en veranderd. Ditmaal geen stersolisten als Branford Marsalis of Kenny Kirkland en geen bloedstollende soulvolle koortjes.
Zichzelf begeleidend op bas - zowel electrisch als akoestisch - wist Sting zich gestuend door een trio introvert spelende musizkanten waarin alleen veteran David Sancious zich af en toe te buiten ging aan avontuuelijke, maar niet altijd geslaagde soli. Marr de nadruk lag meer dan ooit op de inhoud van de liedjes en dus ook op de stem van Sting. In gedragen en evenwichtige stukken als 'Island Of Souls' en 'Mad About You' maakte Sting als vocalist indruk met een melancholiek timbre dat et plaats ingenomen had van zijn vroeger zo karakteristiek zeurderige en klagerige voordracht. Het materiaal can 'The Soul Cages'stond centraal, maar het bijna twee uur durende programma had ook ruimte voor een reeks 'greatest hits' waarvan de Police-klassieker 'Roxanne' de opvallendste was.
De fans die vanavond Sting gaan zien zullen getuige zijn van gastoptredens van Sinead O'Connor en Peter Gabriel. Van dat optreden worden televisie-opnamen gemaakt voor de zondag 12 mei uit te senden satelliet-benefirt voor de Koerdische vluchtelingen, 'The Simple Truth'.
(c) Unknown newspaper by Erik Quint
Sting scoort met Police-werk...
Sting blijft, moet worden gezegd, verbazen. Wie had verwacht dat hij tijdens zijn eerste van vier concerten afgelopen dinsdagavond in de Haagse Statenhal louter solowerk en dan vooral van zijn laatste elpee 'The Soul Cages' zou laten horen, kwam bedrogen uit. De show bestond op twee covers na uit Policewerk, aangevuld met wat Soul Cages-songs.
Gelukkig maar, Op 'The Soul Cages' heeft Sting zijn softe imago van de laatste jaren nog meer gestalte gegeven en dat had zonder meer een saai en futloos avondje opgeleverd. Tenslotte is Sting een 'ouwe rocker' die met The Police de hoogste sporten van de hitladders wist te bereiken. Die groep was een genoegen om te zien: tomeloze energie in heftige verpakking. Tot Sting een solo-carriere ambieerde en met elke elpee meer en meer wegzakte in zitkuil-muziek, De oud-Police bassist hieid zich teveel bezig met (lovenswaardige) politieke en sociale acties, maar vergat leuke muziek te maken. Z'n schoolmeestershart bonsde te hard...
Tot dinsdagavond dan, Sting presenteerde zich met een uiterst sobere begeleiding, De bassist verkeert in de positie zich te kunnen omringen met het neusje van de zalm san musici, dus muzikaal zat het wel goed. Drummer Vinnie Colaiuta, gitarist Dominic Miller en toetsenist David Sancious leverden prima werk at in Police-stukken 'Roxanne', 'Bring On The Night', 'When The World...', 'King Of Pain', 'Tea In The Sahara', 'Walking On The Moon', 'Every Breath You Take', 'Message In A Bottle' en covers 'Ain't No Sunshine' en 'Purple Haze'.
Het Police-repertoire blijkt nog altijd de publiekstrekker, want zodra Sting solowerk liet horen als 'Fragile', 'Mad About You', 'Jeremiah Blues', 'Soul Cages', 'When The Angels Fall' of 'The Wild Wild Sea' werd het bij de buffetten verdacht druk. Bovendien verlengde hij veel van die nummers met eindeloze solo's van de muzikanten.
Al met al geen onaardig concert dus, dat zeker gisteravond z'n apotheose zal hebben gekend toen Sting, in het kader van het zondag uit te zenden popfestival ten bate van de Koerden voor tv-opnames tijdens een paar nummers werd bijgestsan door Sinead O'Connor en Peter Gabriel.
(c) Telegraf by Ron Peereboom Voller
PHOTOS
