Sting matte vertoning...
Met z'n 'Brand New Day'-tour belandde voormalig Police-bassist Sting afgelopen donderdag- en gisteravond in de Rotterdamse Ahoy'. De gelijknamige cd, alweer enige tijd in de schappen, vormde het speerpunt van de dik twee uur durende show, die achteraf maar een matte vertoning bleek.
Gordon Sumner, alias Sting, wordt al jaren verweten te soft te zijn geworden, iets dat met iedere nieuwe plaat bevestigd wordt. Althans, zo lijkt het bij eerste beluistering veelal. Maar soft of niet, de 48-jarige muzikant is gezegend met een uitermate commercieel compositorisch vermogen dat hem in staat stelt van de meest merkwaardige ritmevormen of melodieen songs te kneden die altijd weer blijven hangen.
De voormalige Engelse onderwijzer is dan ook niet bang op zijn eigenzinnige muzikale tocht fans te verliezen. Hij doet waar hij zin in heeft, niet alleen op de plaat maar ook op het podium. In plaats van kraker na kraker uit de luidsprekers te laten knallen en hij heeft wat hits op z'n naam staan kreeg de letterlijk tot aan de nok toe volgepakte zaal een buitengemeen verantwoorde selectie te horen; een waar de basspelende zanger vast heel gelukkig mee was, maar waar de fan maar zelden voor uit de harde plastic kuipjes in het voormalige sportpaleis omhoog sprong.
Songs als 'Desert Rose', '1000 Years', 'Fields', 'Brand New Day', 'Seven days' of 'I'm So Happy', ze werden stuk voor stuk perfect maar bloedeloos gebracht. Maar heel af en toe was er iets van enthousiasme bij de fans te bespeuren; natuurlijk bij, vaak van andere arrangementen voorziene, hits als 'Set Them Free', 'Bourbon Street', 'Englishman in New York' of 'Every Breath'. Maar verder leek Ahoy' te vaak op een kroeg waar de muziek net iets te hard stond.
Het was te gestileerd: het decor, Stings designerkleding, de (overigens prachtige) lichtshow, de perfect spelende slechts zeven koppen tellende band, het eeuwige geflirt met jazzmuziek; door tal van ingewikkelde jazzsolo's waanden we ons soms in Nick Vollebregts Jazz Cafe en 'Roxanne' met een gestopt trompetje op de achtergrond kan echt niet! Het klopte allemaal; het klopte te goed.
Een schamel 'dankjewel' was wat Sting z'n soms nog verbazingwekkend enthousiaste fans in al die twee uur te melden had. Te weinig voor iemand die zijn bestaan te danken heeft aan diezelfde toegewijde volgelingen.
(c) De Telegraaf
Sting concert in Ahoy' begaafd, beschaafd maar zonder gloed...
Alle songs met zelfde snerpende stemn
Sting in Ahoy' Gehoord op 16 maartEen beschaafd avondje uit. Alles aan het concert van Sting in de Rotterdamse Ahoy ademde goede smaak en harmonie. Niet dat hij zijn fans onverschillig laat, maar stampen en joelen zit hen gewoon niet in het bloed. Zij houden van 'de betere popmuziek', en het niveau is navenant. Sting, alias van Gordon Sumner, en zijn band maakten ook al een gedistingeerde indruk.
En dan de muziek: die klonk als een klok. Zelden wordt er in Ahoy zo'n glasheldere geluidsafstelling tot stand gebracht. Elk tokkeltje op de gitaar, elk handklapje van het koor, ja, zelfs elk woord uit de mond van Sting was duidelijk te onderscheiden.
Bij het tweede nummer 'If You Love Somebody Set Them Free' leek de avond nog veelbelovend. Opzwepend ritme, prikkelende tekst. Het sloot thematisch perfect aan bij het optimisme van zijn laatste album 'Brand New Day', dat geloof koestert in het herstel van ontregelde liefdesrelaties. Maar het leek of de inhoud er niet veel toe deed, want Sting zong alle songs met dezelfde strakke, snerpende stem.
Dus kwam het vooral op de muziek zelf aan en wat dat betreft kan de man putten uit een rijk repertoire. Van geheide meezingers als 'Roxanne' uit de tijd van de Police tot de complexe, jazz-achtige stukken op zijn eerste solo-albums. Op zijn latere werk is deze veelzijdigheid versmolten met stukjes Algerijnse pop, latin, soul en sinds kort zelfs countrymuziek. Dat kwam tijdens het concert dankzij de uitstekende begeleiders allemaal zonder haperen over het voetlicht. Maar Sting wist het publiek niet massaal in vervoering te brengen. Mogelijk stond het streven naar perfectie hem welin de weg. Of misschien ishij gewoon teveel een heer, zo-als hij zingt in 'Englishman in New York'. Begaafd, beschaafd, maar zonder gloed.
(c) Brabants Dagblad by Ann Bouwma
Solid Sting with jazz the best...
Rotterdam - There's little to remark on the British singer and instrumentalist called Gordon Sumner, better known as Sting. He's a bit of a colorless world star with a serious image, always correct and obliging and a little predictable with his musical concerns.
He's doing well - his CD's still meet a great demand. He's involved in many good causes and he releases new CD's regularly, although in the end they don't differ much from the previous ones.
Real hits - as in The Police times or the beginning of his solo career in the early 80's - the Brit doesn't have anymore.
It has been some time since the artist visited our country the last time. March 1996 Sting performed at the Paradiso and in Rotterdam. The critics were really bad that time. An uninspiring performance and soulless band members, the press grumbled.
You can't reproach Sting for this at his gig in Ahoy'. Although his performance holds the middle between ultra solid and entertaining. In a sold out Ahoy' the star fluctuates between the old and new compositions. From an extended version of 'Roxanne' - which everyone can sing along by now - to 'If You Love Somebody' and of course 'Englishman in New York'.
But also the more recent songs from 'Brand New Day' - the record which won prizes at the last Grammy Awards - do appeal to many.
Sting sometimes recalls the atmosphere of an intimate nightclub where a muffled trumpet sounds, followed by fully dedication to country music or Arabic tunes. The Brit keeps changing the musical styles, from pop to folk, from country to jazz. In jazz the sooo controlled musician loses his reserve and takes the lead in delicious jamming. His keyboard player works overtime and the drummer and trumpet player get room for improvisation.
Sting - who once started as a bass player in a jazz combo - rarely plays solo on bass. He sparkles with his voice like e.g. in 'Tomorrow We'll See', the sequel to 'Roxanne' from The Police. The song continues the theme of love for money. ''Don't judge me'', sings Sting passionately. ''In another life, under other circumstances he could have been me.''
(c) Het Algemeen Dagblad by Amanda Kuiper/translated by Lithium Sunset
Met z'n 'Brand New Day'-tour belandde voormalig Police-bassist Sting afgelopen donderdag- en gisteravond in de Rotterdamse Ahoy'. De gelijknamige cd, alweer enige tijd in de schappen, vormde het speerpunt van de dik twee uur durende show, die achteraf maar een matte vertoning bleek.
Gordon Sumner, alias Sting, wordt al jaren verweten te soft te zijn geworden, iets dat met iedere nieuwe plaat bevestigd wordt. Althans, zo lijkt het bij eerste beluistering veelal. Maar soft of niet, de 48-jarige muzikant is gezegend met een uitermate commercieel compositorisch vermogen dat hem in staat stelt van de meest merkwaardige ritmevormen of melodieen songs te kneden die altijd weer blijven hangen.
De voormalige Engelse onderwijzer is dan ook niet bang op zijn eigenzinnige muzikale tocht fans te verliezen. Hij doet waar hij zin in heeft, niet alleen op de plaat maar ook op het podium. In plaats van kraker na kraker uit de luidsprekers te laten knallen en hij heeft wat hits op z'n naam staan kreeg de letterlijk tot aan de nok toe volgepakte zaal een buitengemeen verantwoorde selectie te horen; een waar de basspelende zanger vast heel gelukkig mee was, maar waar de fan maar zelden voor uit de harde plastic kuipjes in het voormalige sportpaleis omhoog sprong.
Songs als 'Desert Rose', '1000 Years', 'Fields', 'Brand New Day', 'Seven days' of 'I'm So Happy', ze werden stuk voor stuk perfect maar bloedeloos gebracht. Maar heel af en toe was er iets van enthousiasme bij de fans te bespeuren; natuurlijk bij, vaak van andere arrangementen voorziene, hits als 'Set Them Free', 'Bourbon Street', 'Englishman in New York' of 'Every Breath'. Maar verder leek Ahoy' te vaak op een kroeg waar de muziek net iets te hard stond.
Het was te gestileerd: het decor, Stings designerkleding, de (overigens prachtige) lichtshow, de perfect spelende slechts zeven koppen tellende band, het eeuwige geflirt met jazzmuziek; door tal van ingewikkelde jazzsolo's waanden we ons soms in Nick Vollebregts Jazz Cafe en 'Roxanne' met een gestopt trompetje op de achtergrond kan echt niet! Het klopte allemaal; het klopte te goed.
Een schamel 'dankjewel' was wat Sting z'n soms nog verbazingwekkend enthousiaste fans in al die twee uur te melden had. Te weinig voor iemand die zijn bestaan te danken heeft aan diezelfde toegewijde volgelingen.
(c) De Telegraaf
Sting concert in Ahoy' begaafd, beschaafd maar zonder gloed...
Alle songs met zelfde snerpende stemn
Sting in Ahoy' Gehoord op 16 maartEen beschaafd avondje uit. Alles aan het concert van Sting in de Rotterdamse Ahoy ademde goede smaak en harmonie. Niet dat hij zijn fans onverschillig laat, maar stampen en joelen zit hen gewoon niet in het bloed. Zij houden van 'de betere popmuziek', en het niveau is navenant. Sting, alias van Gordon Sumner, en zijn band maakten ook al een gedistingeerde indruk.
En dan de muziek: die klonk als een klok. Zelden wordt er in Ahoy zo'n glasheldere geluidsafstelling tot stand gebracht. Elk tokkeltje op de gitaar, elk handklapje van het koor, ja, zelfs elk woord uit de mond van Sting was duidelijk te onderscheiden.
Bij het tweede nummer 'If You Love Somebody Set Them Free' leek de avond nog veelbelovend. Opzwepend ritme, prikkelende tekst. Het sloot thematisch perfect aan bij het optimisme van zijn laatste album 'Brand New Day', dat geloof koestert in het herstel van ontregelde liefdesrelaties. Maar het leek of de inhoud er niet veel toe deed, want Sting zong alle songs met dezelfde strakke, snerpende stem.
Dus kwam het vooral op de muziek zelf aan en wat dat betreft kan de man putten uit een rijk repertoire. Van geheide meezingers als 'Roxanne' uit de tijd van de Police tot de complexe, jazz-achtige stukken op zijn eerste solo-albums. Op zijn latere werk is deze veelzijdigheid versmolten met stukjes Algerijnse pop, latin, soul en sinds kort zelfs countrymuziek. Dat kwam tijdens het concert dankzij de uitstekende begeleiders allemaal zonder haperen over het voetlicht. Maar Sting wist het publiek niet massaal in vervoering te brengen. Mogelijk stond het streven naar perfectie hem welin de weg. Of misschien ishij gewoon teveel een heer, zo-als hij zingt in 'Englishman in New York'. Begaafd, beschaafd, maar zonder gloed.
(c) Brabants Dagblad by Ann Bouwma
Solid Sting with jazz the best...
Rotterdam - There's little to remark on the British singer and instrumentalist called Gordon Sumner, better known as Sting. He's a bit of a colorless world star with a serious image, always correct and obliging and a little predictable with his musical concerns.
He's doing well - his CD's still meet a great demand. He's involved in many good causes and he releases new CD's regularly, although in the end they don't differ much from the previous ones.
Real hits - as in The Police times or the beginning of his solo career in the early 80's - the Brit doesn't have anymore.
It has been some time since the artist visited our country the last time. March 1996 Sting performed at the Paradiso and in Rotterdam. The critics were really bad that time. An uninspiring performance and soulless band members, the press grumbled.
You can't reproach Sting for this at his gig in Ahoy'. Although his performance holds the middle between ultra solid and entertaining. In a sold out Ahoy' the star fluctuates between the old and new compositions. From an extended version of 'Roxanne' - which everyone can sing along by now - to 'If You Love Somebody' and of course 'Englishman in New York'.
But also the more recent songs from 'Brand New Day' - the record which won prizes at the last Grammy Awards - do appeal to many.
Sting sometimes recalls the atmosphere of an intimate nightclub where a muffled trumpet sounds, followed by fully dedication to country music or Arabic tunes. The Brit keeps changing the musical styles, from pop to folk, from country to jazz. In jazz the sooo controlled musician loses his reserve and takes the lead in delicious jamming. His keyboard player works overtime and the drummer and trumpet player get room for improvisation.
Sting - who once started as a bass player in a jazz combo - rarely plays solo on bass. He sparkles with his voice like e.g. in 'Tomorrow We'll See', the sequel to 'Roxanne' from The Police. The song continues the theme of love for money. ''Don't judge me'', sings Sting passionately. ''In another life, under other circumstances he could have been me.''
(c) Het Algemeen Dagblad by Amanda Kuiper/translated by Lithium Sunset
PHOTOS
