Sting op Beach Festival Nieuwpoort: zo klinkt meesterschap...

Het optreden van Sting aan de rand van de Nieuwpoortse jachthaven was een en al metier. Dat uitte zich vooral in de trefzekere manier waarop Sting en zijn band de songs uitkleedden, waardoor hun rauwe pracht bloot kwam te liggen.

Sting 3.0, zo heet de tournee waarmee de blondgelokte halfgod uit Newcastle gisteren aanmeerde voor de derde editie van Beach Festival Nieuwpoort. Die 3.0 lijkt een verwijzing naar de bezetting van de band waarmee Sting tegenwoordig de wereld afschuimt: een trio, jawel! Dat klinkt als Sting 0.0, zegt u? Inderdaad, het moet van zijn wonderjaren met The Police geleden zijn dat hij met zo weinig muzikanten aan zijn zijde de hort op ging. Geen synths, geen blazers, geen backing vocals. Enkel Sting, zijn trouwe luitenant Dominic Miller op gitaar en de jonge rekruut Chris Maas achter de drums. Deze terugkeer naar de essentie is een meesterzet, zo bleek gisteravond. Veel van de nummers uit Stings repertoire wonnen aan intensiteit door de less is more-aanpak. ntvang elke ochtend een selectie van het belangrijkste nieuws en de verhalen van de dag.

Opener ‘Message in a bottle’ schoot weg als een torpedo en trof meteen raak. Veel tijd om een S.O.S.-signaal te versturen was er echter niet, want met ‘Englishman in New York’ volgde algauw een nieuw hoogtepunt. Opvallend hoe de piano- en saxofoonpartijen die zoveel kleur geven aan de albumversie amper gemist werden. Miller dook gretig in de vrijgekomen ruimtes en weefde de ene sierlijke gitaarlick na de andere doorheen de melodie. Het publiek nam de laatste regels van de song uit Stings handen en liet de woorden als een zelfbekrachtigend mantra de wei rondgaan: ‘Be yourself no matter what they say.’ Het zette Sting ertoe aan om nog meer sing-along-momenten in te lassen, bijvoorbeeld om een jachtige versie van ‘I can’t stand losing you’ van een rustpunt te voorzien of om het einde van ‘So lonely’ te transformeren tot een moment van collectieve therapie. Duizenden die samen hun eenzaamheid uitschreeuwen, dat kan niet anders dan helend zijn, toch?

Een stuk ingetogener klonk ‘Shape of my heart’, dat zich in het nieuwe, uitgepuurde arrangement duidelijk in zijn sas voelde. Opnieuw speelde Miller een glansrol door met fluwelen vingers een klankbed te spreiden waarin Stings vocalen zich genoeglijk konden uitstrekken. Het was ook Miller die middels een delicate solo een wat zouteloze versie van ‘Fields of gold’ nog net overeind wist te houden. Het was de enige song in de set waarbij de soberheid van de instrumentatie een stuk van de magie wegnam. Daarentegen won een feestneus als ‘Every little thing she does is magic’ net nog aan schwung en klonk ‘Walking on the moon’ nooit lichtvoetiger.

Ook Sting zelf leek door de minder complexe arrangementen bevrijd te spelen en te zingen. Ontspannen schuifelde hij over het podium en wanneer er weer eens een golf van applaus over hem heen rolde, leek hij daardoor oprecht aangedaan. Een enthousiaste prater is hij nooit geweest en dat is hij nog steeds niet. “He runs quiet and deep, while I am noisy and shallow”, zei The Police-drummer Stuart Copeland daarover ooit. Ook gisteren sprak Sting niet meer dan een dozijn woorden en toch leek hij in vergelijking met de pakweg tien jaar geleden een stuk toegankelijker, opener en minder onaantastbaar. Hoewel, hij zit op zijn drieënzeventigste wel nog jaloersmakend strak in het lijf. Een hete beer en hij weet het. En u (ja, u!) weet het ook, want ik zag u met grote ogen kijken naar hoe zijn bicepsen pulseerden op het ritme van ‘Never coming home’.

Jazeker, naast hits stonden er dus ook een aantal minder evidente nummers uit Stings repertoire op de setlist. Op het album Sacred Love uit 2003 dreef ‘Never coming home’ op een laag nerveuze electrobeats-en bleeps, maar gisteravond werden de synths op inventieve wijze vervangen door een sterk staaltje fingertapping van, u raadt het, Dominic Miller. Sting dook diep in het verhaal van een belaagde vrouw die na lang twijfelen haar man verlaat en hem een brief achterlaat waarin ze alles neerschrijft wat ze al die jaren niet durfde te zeggen. Een popsong met de diepgang van een kortverhaal, doorleefd verteld door Sting. Verder ook één nieuwe song op de setlist en nog een goeie ook: ‘I wrote your name’, een fijne rootsrocker met weerhaken. “That wasn’t so bad, was it?” grijnsde Sting na afloop, om vervolgens opnieuw in zijn zak met hits te grabbelen.

Tijdens de bisronde toverde hij zo ‘Roxanne’ tevoorschijn, waarvan het slot baadde in een zwoel nachtclubgevoel. Voor ‘Fragile’ omgordde hij een Spaanse gitaar en deed er zomaar iets virtuoos op. ‘How fragile we are, how fragile we are’, het golfde af en aan, werd fluisterend meegezongen en dreef weg over zee. Sting dimde zijn snaren, legde een hand op zijn hart, gooide een kus en verdween.

Ook eerder op deze ‘Stingdag’ van Beach Festival Nieuwpoort vielen er fijne acts te spotten. Het viel trouwens op hoe ze één voor één hun respect betuigden voor zijn repertoire en het leek wel alsof zijn loutere aanwezigheid de andere acts op de affiche uitdaagde om de lat hoog te leggen.

(c) De Morgen by Reinout De Pauw

Beach Festival Nieuwpoort 2024 (Festivaldag 1): Zomer aan zee...

Waar het Beach Festival Nieuwpoort veelal plaatsvindt tijdens het eerste weekend van augustus, werd deze keer geopteerd voor halverwege juli. Dat leverde enkele mooie mogelijkheden op voor de affiche, waarop onder meer Sting, Seasick Steve, Oscar and the Wolf en Keane prijken. Voor de Belgische feestdag op zondag 21 juli wordt dan weer volop de kaart van de Belgen getrokken, met Clouseau, Natalia, Metejoor en meer.

Om kwart over drie mocht Dagny deze editie van het strandfestival op gang trappen en hoewel het zonnetje al op onze huid brandde, kregen we het niet bepaald warm van de Noorse popster. Voor maar heel weinig publiek opende ze energiek en maakte ze gebruik van het verlengstuk voor het podium om wat meer aan interactie met de reeds aanwezigen te hebben, maar het waren er simpelweg veel te weinig om ervoor te zorgen dat het niet ongemakkelijk was. Je zou denken dat de Noorse dan had aangevoeld dat ze het publiek misschien best niet in drie verschillende groepen had moeten proberen laten meezingen. Het lukte een beetje, maar een beetje is bij zulke dingen helaas niet genoeg. Muzikaal was Dagny makkelijk te verteren met popliedjes die heel makkelijk te verwerken zijn, maar tegelijkertijd ook net zo snel weer uit ons hoofd verdwijnen. Laat er geen twijfel over bestaan dat de Noorse een technisch heel sterke zangstem heeft, maar zowel dat als de op zich wel leuke visuals konden niet beletten dat Dagny totaal niet overtuigde.

Met OYESONO kregen we een iets frissere wind, zowel op het podium als ervoor. De band van Jasper Maekelberg en Billie Leyers schotelde het publiek, dat in grotere getale aanwezig was en het nu net iets minder heet had dan voordien, vrij dansbare nummers voor. Het zorgde voor vrolijk meewiegende mensen, die konden genieten van de op twee verschillende manieren even zwoele stemmen van Maekelberg en Leyers. Instrumentaal – nog los van de bas die op het einde even niet meer doorkwam – had er net wat meer afwisseling in mogen zitten, maar wetende dat OYESONO ook nog niet zo heel lang bestaat, moeten we erkennen dat er vooral veel talent bij de band zit.

Met wat Grammy Awards en een openingsplek bij de show van Bruce Springsteen in Landgraaf vorig jaar in de achterzak heeft Fantastic Negrito aardig wat adelbrieven verzameld. De grote bekendheid aan het Europese vasteland blijft echter wat uit, al zal de Amerikaanse zanger voor velen wel de ontdekking van de dag geweest zijn. Fantastic Negrito opende meteen vol panache en stond bol van de energie vooraan op het verlengstuk voor het podium. De zanger beschikt natuurlijk over een soulvolle bluesstem, waar maar weinig mensen ooit genoeg van kunnen krijgen en dat kwam ook zo binnen bij het publiek in Nieuwpoort. Een straffe cover van “Where Did You Sleep Last Night” richting het einde toe zorgde ook voor dat puntje herkenning dat het publiek helemaal over de afwachtende houding heen tilde, want het moet wel gezegd worden dat Fantastic Negrito ondanks zijn ferme muzikale kunnen geen echte hits of klassiekers op zijn naam heeft kunnen schrijven, althans niet hier. Toch bracht de Amerikaan in totaliteit een meer dan sterke set ten gehore, waarbij zijn aanstekelijke energie zeker zijn vruchten afwierp.

Wie Seasick Steve twee weken geleden niet zag openen voor Bruce Springsteen in Werchter, kreeg in Nieuwpoort nog een herkansing op festivalterrein. De Amerikaan speelde een set die dicht bij die van 2 juli aanleunde, maar kreeg op Beach Festival gelukkig wel wat meer tijd toebedeeld om volledig zijn ding te doen. Daaronder verstaan we het voortdurend wisselen tussen zijn zelfgemaakte gitaren, humoristische bindteksten en vooral onorthodoxe en toch ook zeer smakelijke gitaarlicks en -riffs. Veelal praatzingend à la Lou Reed baande de Amerikaan zich een weg doorheen zijn set, waarbij niet veel echte uitschieters te bespeuren waren, maar het wel voortdurend onderhoudend bleef. Het hoogtepunt van de set was ongetwijfeld “Walkin’ Man”, waarvoor Steve even van het podium ging om een fan uit het publiek te halen en voor haar de slidegitaarballade op het podium te brengen. Vreemd was het zeker, maar laat vreemd nu net de manier zijn waarop we Seasick Steve het liefst hebben, want wat blijft hij toch een fascinerend figuur.

Dat Sting de absolute headliner was, wist iedereen. De Brit kon rekenen op een volledig volle golden circle vlak voor het podium, die daarvoor hoogstens voor een vierde – en dan zijn we nog genereus – gevuld was. Bijgestaan door enkel een drummer en gitarist opende hij met “Message in a Bottle”, dat meteen werd meegezongen en geklapt. Met “Englishman in New York” dat er bijna meteen na kwam, werd duidelijk dat Sting voor een strategisch startoffensief vol hits startte. Echter werd de zanger geplaagd door wat technische problemen, waardoor het geluid bij “Every Little Thing She Does Is Magic” enkele keren wegviel en “Fields Of Gold”, dat in de ‘my songs’-versie sowieso al niet best is, er al helemaal aan was voor de moeite.

De hits kregen we van Sting dus zeker wel, maar de nieuwe versies van sommige klassiekers wisten in hun totaliteit niet te tippen aan de originelen, integendeel. Toch blijven minder goede versies van nummers van wereldklasse wel nog steeds steengoede nummers, maar wanneer je weet dat het beter kan, blijft er toch altijd een wat wrange nasmaak hangen. Na een middenstuk waarin de grote hits wat meer werden afgewisseld met nieuw werk en minder grote hits, was er ook nog een slotoffensief voorzien. “Every Breath You Take” werd meegezongen en ook voor het eerste bisnummer “Roxanne” was dat het geval. De bezieling was bij misschien wel de grootste The Police-klassieker even zoek, waardoor het nummer niet helemaal kon overtuigen, al maakte “Fragile”, het intieme slotnummer waarvoor Sting zelf de gitaar ter handen nam, dat zonder veel moeite goed.

Sting zal wel al eens beter geweest zijn dan op Beach Festival Nieuwpoort, al hoeft dat nog niet te betekenen dat de zanger niet goed was. Met een repertoire als dat van de Brit kan je zowat overal anderhalf uur aan hits spelen, maar het waren de technische problemen en de manier waarop sommige ervan gebracht werden die ervoor zorgde dat we niet helemaal omver geblazen werden. Voor Sting geldt echter hetzelfde als voor zijn klassiekers; dingen van wereldklasse die net even wat minder zijn, zijn nog steeds steengoed.

Beach Festival Nieuwpoort kon zich geen beter weer wensen voor de openingsdag van zijn festival, met zowat de hele dag rondom de dertig graden. Muzikaal duurde het even voor we warmgelopen waren, door een niet al te interessante set van Dagny. Met Fantastic Negrito kwam dan eindelijk de nodige schwung om mensen de hitte te doen vergeten, terwijl Sting bij zonsondergang de ene na de andere klassieker op het publiek afvuurde. Op naar dag twee met onder meer Oscar and the Wolf, Keane en Loreen!

(c) Dansende Beren by Nando Mahieu