Jammer dat Sting een Police-reünie zo stellig afwijst...

Voormalig Police-frontman Sting miste vanavond in de Amsterdamse Afas Live de kans op een echt memorabel concert. Toch smaakten zijn felle versies van de Police-evergreens naar meer.

Alsof hij net achtereenvolgende sessies in de sportschool en yogastudio had afgerond. Zo fit oogde Sting (65) toen hij het podium van de Amsterdamse Afas Live besteeg. Nog altijd gehuld in strak om de biceps en borstspieren gespannen T-shirt leek de voormalig Police-frontman alles behalve de verveelde rockster die even zijn pensioengelden kwam veilig stellen. 

De twee stevige Police-songs als opening zetten zijn streven meteen kracht bij: Sting leek van de concerten bij zijn eerste rock-'n-roll-album in bijna 15 jaar (het in november verschenen 57th & 9th) geen avondje beschaafde heren-op-leeftijd-pop te willen maken. Die ambitie kon op bijval rekenen in de uitverkochte zaal, waar fans die The Police nog in volle glorie hadden meegemaakt niettemin de meerderheid vormden. 

De aanhankelijke dynamiek ondervond echter hinder van het nogal lome karakter van de songs van 57th & 9th. Op plaat zijn songs als 50.000 en Down, Down, Down nog best prettige luisterliedjes, live haalden ze de vaart uit de show. Dat was zonde, want Sting - zwijgzaam, maar gul met zijn hitmateriaal - bleek nog prima bij stem. Het extra rauwe randje dat zijn vocalen tegenwoordig kleurt, maakte songs als Desert Rose of Roxanne alleen maar boeiender. 

Tegen die tijd had het concert echter alweer zijn finale bereikt en had het publiek een kwalitatief hoogstaande, maar nogal risicoloze avond achter de rug. 

Tussen de liftmuziekklassiekers als Shape of my Heart en Fields of Gold was de pistolensaga I Hung my Head - in 2002 beroemd gemaakt door de bijna stervende Johnny Cash - veruit het gevaarlijkst. Hoogtepunten waren er zeker. Zo klonk het toch bijna vergeelde Englishman in New York dankzij een vurig intermezzo op drums toch weer fris. Maar het was te weinig voor een werkelijk memorabele avond. 

De band - met daarin Stings zoon Joe Sumner als achtergrondzanger - leek zelfs van die uitbarsting te zijn geschrokken, want uitvoeringen van Fields of Gold, Bowie-cover Ashes to Ashes (gezongen én om zeep geholpen door Joe) en Walking on the Moon klonken daarna wel erg timide. 

Het duurde tot de finale met onder meer Police-evergreens Every Breathe You Take en Message in a Bottle voor Sting & co zich hun voornemen herinnerden de fans uit hun stoeltjes op de tribune te spelen. Die songs - inclusief lekker felle versies van So Lonely en Next to You - smaakten naar meer. En dat maakte het extra zonde dat Sting een nieuwe Police-reünie zo stellig uitsluit.

(c) Algemeen Dagblad by Stefan Raatgever