The Police pleegt hold-up...

Wat vond u van het concert van The Police?

Halverwege het twee uur durende concert: De do do do, de da da da en daar Invisible sun achteraan. The Police stond wel vaker in spreidstand, van springerige popparels naar wollige klanktapijten. Van gisteravond tot vanavond plegen Sting, Summers en Copeland een hold-up op Antwerpen. Het Sportpaleis geeft zich graag over.

Een arena vol veertigers, of nog preciezer: tussen 40 en 45, de generatie originele Policefans. Zij die erbij waren in die eerste helft van de jaren tachtig van vorige eeuw. Zij hadden zich de pleuris gebeld, gemaild, ge-sms't om toch maar aan die tickets te geraken. Twee avonden, maar ze waren in de roes van de aankondiging in een oogwenk uitverkocht.

Wie er was, gisteravond, voelde zich uitverkoren. Voor wie er vanavond is, verklappen we niets nieuws. Dat is een beetje het merkwaardig aan deze reünie: avond na avond verdwijnt de verrassing, ook voor de drie hoofdrolspelers zelf, zo blijkt. En toch wil niemand iets anders geloven dan: every little thing they do is magic.

Wat Sting betreft: die heeft ook thuis wat magisch ter wereld gebracht. Joe Sumner wil het nauwelijks weten dat hij zoon is van Gordon Sumner, alias Sting, maar wat hij in het voorprogramma met Fiction Plane uitvreet, is alleraardigst. Hoe Fiction Plane ooit op eigen poten kan staan, is zeer de vraag. Maar je kan een zoon bezwaarlijk verwijten dat hij iets van zijn vader geërfd heeft, een handje looks, een bundel talent, een knoert van een neus voor muziek. Fiction Plane kon rekenen op minzaamheid, maar daar had het Sportpaleis vaneigens niet voor betaald.

Sting, Andy Summers, Stewart Copeland en ook hun management, ze maken er geen geheim van dat zelfs voor hen dat grote geld voor deze reünietournee mooi meegenomen is. Maar bij de eerste concerten, in Vancouver eind mei, vielen de drie elkaar nog in de armen van blijdschap. Ze leken zich te verzoenen met hun verleden van ego-clashes en cocaïnetrips. De geruchten snelden hen echter vooruit naar Antwerpen: de hernieuwde liefde was al wat bekoeld.

Sinds de Europese première, eind augustus in Stockholm, is nauwelijks nog wat veranderd. De hele tournee is een gesmeerd rollende bedoening, maar iedere verrassing blijft uit. De playlist heeft een onwrikbare routine gevonden, de show laat weinig extra spektakel toe. Sting links, Summers rechts, Copeland in het midden achteraan. Zo stonden ze toen, zo staan ze vandaag, onder een blauwig licht, onder een handvol schermen. Nee, zoveel jaar na datum verschuilt The Police zich niet achter een batterij strijkers of een roedel koorknapen. Drie man, anderhalf dozijn songs, what you see is what you get. Het maakte het concert gisteravond bijzonder straf, maar met dipjes.

Natuurlijk, het is één grote climax voor een laaiend Sportpaleis wanneer na al die jaren vergeefse hunkering Message In A Bottle openknalt. De boodschap komt aan, ter hoogte van de heupen, schreeuwt zich een weg naar buiten, het dak, jawel, het gaat eraf. Op een of andere manier voelt Sting zich duidelijk beter thuis op het podium dan de andere twee. Laten we dat aan zijn Proms-ervaring op dezelfde plek toeschrijven. En hoewel Summers en Copeland zich weren met gitaar en drums als wapen, is het vandaag meer dan ooit duidelijk dat Sting The Police is, of minstens de chef van het korps wil zijn. Het Sportpaleis eet uit zijn hand, lacht om zijn opmerkingen, zingt op zijn aangeven.

Meer nog dan drummer Copeland wellicht, bepaalt Sting overigens het tempo van de show. Een snelle, een trage, een monsterhit, een B-kantje. De bas hangt hoog, de drums slaan dat telletje áchter het ritme, de gitaar snijdt daar losjes door. Ze waren fantastisch toen, ze zijn dat nog.

The Police blijft kortom een wondere band, het eerste van die twee Antwerpse concerten een wondere ervaring. Twintig jaar groepsstilte wordt verbroken en nauwelijks iets is veranderd aan de onderlinge relaties. Een psycholoog heeft een kluif aan vastgeroeste relaties, het Sportpaleis genoot ervan.

(c) Het Nieuwsblad by Thomas Lowette