The Police zet Arena op zijn kop...

The Police zette donderdagavond de Amsterdam Arena op zijn kop tijdens het eerste van de twee concerten die de band daar geeft. De Britse band is bezig met een reünietournee, die vier maanden geleden in Vancouver van start ging.

Vijftigduizend fans waren naar Amsterdam gekomen voor het concert van de band, die in 1985 na ruzies 'een pauze inlaste' en vervolgens nooit meer samenkwam. Het enthousiaste publiek zong meteen uit volle borst mee toen de band de eerste tonen inzette, die van 'Message In A Bottle'.

Alle bekende en minder bekende hits van de band kwamen vervolgens voorbij, zoals 'Every Little Thing She Does Is Magic', 'De Do Do Do, De Da Da Da', 'Roxanne', 'Walking On The Moon', 'Can't Stand Losing You' en 'Every Breath You Take'.

Bassist en zanger Sting (55), gitarist Andy Sumners (64) en drummer Stewart Copeland (55) lieten horen nog weinig aan kwaliteit te hebben ingeboet. Vooral Copeland, die gekleed was in een wielrenshirt, zweetband en handschoentjes, genoot zichtbaar van het optreden in Amsterdam.

In het voorprogramma stond de Britse band Fiction Plane. Voorman van de band is Joe Sumner, de zoon van Sting. De gelijkenis met zijn vader is treffend. Qua stemgeluid en uiterlijk lijkt de 30-jarige Sumner sprekend zijn vader.

The Police geeft vrijdagavond een tweede concert in de Amsterdam Arena.

(c) De Pers

---

Recensie: The Police heeft na maanden toeren kruit verschoten...

'In 1979 speelden we op Pinkpop,' mijmert Sting, dit jaar weer even in functie als hoofdcommissaris van The Police. Inderdaad, dat was een memorabel optreden. Niet het láátste van The Police in Nederland, maar wel het beroemdste. Destijds, in Geleen, stonden er ongeveer 50 duizend mensen voor zijn neus. Die staan er nu opnieuw (en ditmaal alleen voor The Police), in de Amsterdam ArenA.

Uitleg The Police dus. Daar zijn de dan eindelijk, zeven maanden nadat de reünietournee werd aangekondigd en bijna vier maanden nadat die in Vancouver van start ging. Vanuit die Canadese stad bereikten ons dolenthousiaste verhalen. Sindsdien hebben we trappelend van ongeduld de dagen afgeteld en mocht een steeds bonter wordende stoet figuren op radio en tv komen vertellen hoe ontzettend belangrijk The Police wel niet was, tussen 1979 en 1984.

Het móest haast wel een ontnuchterende ervaring worden in de Amsterdam ArenA, en in menig opzicht was het dat ook, hoe verfrissend het ook was om eens een andere rockband in één van de twee grote Nederlandse voetbalstadions te mogen verwelkomen dan de Stones of U2.

Niet dat het een vervelende avond was. De knerpende openingsakkoorden van 'Message In A Bottle', om precies kwart voor negen door Andy Summers afgevuurd, veroorzaakten kippenvel en deden je na tien seconden al concluderen dat je niet voor niets was gekomen. En er was meer om enthousiast van te worden, zoals de voortreffelijke stem van Sting, het opvallend goede geluid en de sympathieke no-nonsense aanpak: sober decor, geen flauwekul en eerlijke muziek, gespeeld in elementaire triobezetting.

Toch moet het in Vancouver beter zijn geweest. Ten eerste lijkt, na vier maanden toeren, de scherpte er wat af en de haast ouderwetse energie van de eerste weken enigszins verdampt. Zagen we tijdens de Noord-Amerikaanse concerten nog wel eens een wild springende Sting, in Amsterdam deden de heren statisch hun werk.

Dat is op zichzelf niet erg, maar de uitvoeringen van de songs lijken gaandeweg de tournee ook wat aan explosiviteit en vooral compactheid te hebben ingeboet. Hoofdschuldige is vermoedelijk Sting: vooral hij heeft er een handje van om nummers nodeloos op te rekken, bijvoorbeeld door lange whéé-ooo-spelletjes met het publiek.

In Amsterdam was de opening, met behalve 'Message In A Bottle' ook 'Walking On The Moon', lekker vlot, maar wat de vlammende finale van de reguliere set had moeten worden ('Can't Stand Losing You' en 'Roxanne') werd een tamelijk langdradige exercitie, en de refreinen wilden ook maar niet écht ontploffen, zoals op de plaat.

Hetzelfde gold voor 'So Lonely' in de toegift: waar het refrein van de studioversie vol zit met venijnige breaks, drumde Stewart Copeland nu in één tempo door, waarmee hij de angel uit één van de felste Police-singles haalde. Met Copeland is trouwens meteen het bandlid genoemd dat na vier maanden toeren het hardst aan vakantie toe lijkt. Hij mepte in de eerste weken toch echt een stukje harder.

Over werkelijk felle Police-hits gesproken: hoe veel heeft de band er daar eigenlijk van, bij nader inzien? In Nederland scoorde The Police twaalf hitlijstnoteringen in ruim vier jaar, en in Engeland nog meer, maar onvergetelijke melodieën van Roxanne-allure waren dat niet allemaal. Tijdens 'Invisible Sun' (met foto's van zielige kindertjes op de achtergrond) en het door een nogal tuttig Nescafé-muziekje ingeleide 'Walking In Your Footsteps' werd het een tikje saai.

De artistieke glorietijd van The Police duurde maar een jaar of vier. Daarna (Stewart Copeland merkte het in 2006 nog op in een interview in de Volkskrant) werd de band tot diep in de nieuwe eeuw 'vergeten'. De reünietournee is waardig en leuk, en enkele van hun hits zijn onverwoestbaar, maar misschien hebben we The Police, en deze reünie in het bijzonder, de laatste tijd gewoon een ietsepietsie te belangrijk gemaakt.

(c) De Volkskrant