Broken Music
Jul
7
2006
Weert, NL
Sportpark Boshovenwith Fiction Plane, The Charlatans
Hier Lusten We Pap Van...
Wanneer Sting richting podium loopt buitelen tientallen fotografen over elkaar heen om een mooi plaatje van de man te schieten. Gek, want een paar uur geleden nog wandelde het voormalige Police-kopstuk al in zijn alledaagse kloffie doodgemoedereerd over het backstage-terrein van Bospop, nauwelijks door iemand opgemerkt. Wat er ook de laatste jaren allemaal voor denigrerends over de Britse popmuzikant, acteur en mensenrechten- en milieuactivist geschreven is, van kapsones mag je hem niet betichten. Hij is dan ook de onbetwiste topact op de eerste dag van Bospop, dat dit jaar alweer haar 26ste editie beleeft.
Fiction Plane, de band van zijn zoon Joe Sumner, brengt wat bedaagde stadionbrede rock. Soms naar het vroegere U2 neigend en niet gespeend van enige bombast. The Charlatans laten de dagen van de Manchester rage (hun hitsingle 'The Only One I Know' staat zestien jaar na dato nog fier overeind), redelijkerwijs herleven, maar daar is het zevenduizendkoppig publiek duidelijk niet voor gekomen. Genoemde bands fungeren louter als veredelde supportacts van meneer Gordon Sumner, die met verve bewijst dat volkomen terecht is.
Geen jazzy gefreak, maar een rockset is ons beloofd en dat kunnen we krijgen ook. Jammer dat de onweerstaanbare openingsriedel op gitaar van 'Message In A Bottle' vervangen is door het tromgeroffel van Paul McCartney drummer Abe Laboriel Jr., maar wat kan die vent meppen zeg. En die Police-klassieker blijft natuurlijk een onweerstaanbaar nummer. En daar zijn er meer van. Tegen het decor van een (soms letterlijk) oogverblindende lichtshow geeft Sting hem van katoen als in zijn beste dagen met The Police. Een punky versie van 'Don't Stand So Close To Me', of de voor de zoveelste keer geherarrangeerde onvermijdelijke meezinger 'Roxanne'. Het is om het even. Hier lusten we pap van.
Soms nog wat breed uitgesponnen, maar doorgaans kort en krachtig, waarbij gitaristen Lyle Workman (bekend van Beck) en vaste Sting secondant Dominic Miller uitgebreid de kans krijgen om de snaren te laten gieren. Tijdens het haast psychedelisch klinkende 'Walking On The Moon' begint het langzaam te plenzen, al lijkt dat nauwelijks iemand op te merken. ''Regent het?'', vraagt een jongen verdwaasd wijzend op mijn kletsnatte jas. Hoe kan dat ook anders als je tijdloze nummers tijdloze nummers de revue passeren als 'Can't Stand Losing You' en 'Every Breath You Take'. Zelfs de Beatlesklassieker A Day In The Life krijgt en waardevolle behandeling En laten we zijn solowerk niet vergeten. 'If I Ever Lose My Faith In You', het statige 'Englishman In New York' en de ultieme vrijheidsode 'If You Love Somebody Set Them Free', culminerend in een weergaloze vertolking van het door akoestische gitaar gedragen 'Fragile'. Die voor het najaar beloofde klassieke plaat kan ons gestolen worden. Wij wachten met spanning op het nieuwe popalbum. Want in die categorie, zoals vanavond nog eens ten overvloede bewezen wordt, ligt Stings grootste kracht. Een betere ouverture voor hun festival had de organisatie van Bospop zich niet kunnen wensen.
(c) Oor by Marcel Haerkens
Bospop in teken van knusheid en grote namen...
Het naar eigen zeggen ''gezelligste rockfestival van Nederland'' heeft ook dit jaar grote namen uit de oude muzikale doos naar Weert weten te halen.
De 26e editie van het ooit op een boerenkar begonnen Bospop opende vrijdagavond met een wervelend optreden van Sting, die uit zijn oude Police-repertoire puttend het 7,000-koppige publiek tot extase wist te brengen.
Drijvende kracht achter Bospop is een vrijwilligersgroep van 850 mensen. De harde kern van het publiek bestaat uit buikige zware shag draaiende vijftigers. De 10,000 rockfans krijgen zaterdag optredens van onder andere Anouk en Simple Minds voorgeschoteld.
Zondag sluit Simply Red het driedaagse festival af. Een andere grote naam is The Tragically Hip uit Canada, die met hun hit New Orleans is sinking tien jaar geleden al over een glazen bol bleek te beschikken. Verder Roxy Music, Steve ''Sebastian'' Harley, Joe Jackson en de muzikant en meubelmaker Julian Sas.
Zaterdagmiddag vormde de lijvige bluesrocker Popa Chubby een hoogtepunt. De Amerikaan zwoegde hevig zwetend zijn zwaar op Jimmy Hendrix leunende gitaarriffs af in een stampvolle en benauwde tent op het Bospopterrein.
Starsailor wist zaterdag niet te overtuigen en maakte de indruk zich van het ene naar het andere nummer te slepen. Hun afsluiter Silence is easy deed bij het publiek een zwak aha-Erlebnis ontwaken, maar ook niet meer dan dat.
Zaterdagavond kwam Anouk maar moeizaam en ietwat mat op gang, mede omdat haar stem tijdens een deel van het openingsnummer niet hoorbaar was. Toch kreeg ze gaandeweg zichtbaar meer plezier in haar optreden, en de organisatie was niet zonder reden trots dat de sinds kort in het Amerikaanse Ohio wonende Anouk Pinkpop links heeft laten liggen maar Bospop wel wist te vinden.
Haar lang uitgesponnen hit Jerusalem raakte de gevoelige snaar bij een enthousiast publiek, maar haar afsluiter Girl klonk weer te bonkig, waarna het ''We Want More2 slechts zwakjes klonk en tevergeefs bleek.
Zaterdagavond werd afgesloten door de groep Simple Minds, een van de grootste bands van de jaren tachtig, met zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill als centraal duo. Na een magere periode in de jaren negentig is de band weer helemaal terug van weggeweest, zoals ook bleek in Weert zaterdagavond.
(c) Brabants Dagblad
Wanneer Sting richting podium loopt buitelen tientallen fotografen over elkaar heen om een mooi plaatje van de man te schieten. Gek, want een paar uur geleden nog wandelde het voormalige Police-kopstuk al in zijn alledaagse kloffie doodgemoedereerd over het backstage-terrein van Bospop, nauwelijks door iemand opgemerkt. Wat er ook de laatste jaren allemaal voor denigrerends over de Britse popmuzikant, acteur en mensenrechten- en milieuactivist geschreven is, van kapsones mag je hem niet betichten. Hij is dan ook de onbetwiste topact op de eerste dag van Bospop, dat dit jaar alweer haar 26ste editie beleeft.
Fiction Plane, de band van zijn zoon Joe Sumner, brengt wat bedaagde stadionbrede rock. Soms naar het vroegere U2 neigend en niet gespeend van enige bombast. The Charlatans laten de dagen van de Manchester rage (hun hitsingle 'The Only One I Know' staat zestien jaar na dato nog fier overeind), redelijkerwijs herleven, maar daar is het zevenduizendkoppig publiek duidelijk niet voor gekomen. Genoemde bands fungeren louter als veredelde supportacts van meneer Gordon Sumner, die met verve bewijst dat volkomen terecht is.
Geen jazzy gefreak, maar een rockset is ons beloofd en dat kunnen we krijgen ook. Jammer dat de onweerstaanbare openingsriedel op gitaar van 'Message In A Bottle' vervangen is door het tromgeroffel van Paul McCartney drummer Abe Laboriel Jr., maar wat kan die vent meppen zeg. En die Police-klassieker blijft natuurlijk een onweerstaanbaar nummer. En daar zijn er meer van. Tegen het decor van een (soms letterlijk) oogverblindende lichtshow geeft Sting hem van katoen als in zijn beste dagen met The Police. Een punky versie van 'Don't Stand So Close To Me', of de voor de zoveelste keer geherarrangeerde onvermijdelijke meezinger 'Roxanne'. Het is om het even. Hier lusten we pap van.
Soms nog wat breed uitgesponnen, maar doorgaans kort en krachtig, waarbij gitaristen Lyle Workman (bekend van Beck) en vaste Sting secondant Dominic Miller uitgebreid de kans krijgen om de snaren te laten gieren. Tijdens het haast psychedelisch klinkende 'Walking On The Moon' begint het langzaam te plenzen, al lijkt dat nauwelijks iemand op te merken. ''Regent het?'', vraagt een jongen verdwaasd wijzend op mijn kletsnatte jas. Hoe kan dat ook anders als je tijdloze nummers tijdloze nummers de revue passeren als 'Can't Stand Losing You' en 'Every Breath You Take'. Zelfs de Beatlesklassieker A Day In The Life krijgt en waardevolle behandeling En laten we zijn solowerk niet vergeten. 'If I Ever Lose My Faith In You', het statige 'Englishman In New York' en de ultieme vrijheidsode 'If You Love Somebody Set Them Free', culminerend in een weergaloze vertolking van het door akoestische gitaar gedragen 'Fragile'. Die voor het najaar beloofde klassieke plaat kan ons gestolen worden. Wij wachten met spanning op het nieuwe popalbum. Want in die categorie, zoals vanavond nog eens ten overvloede bewezen wordt, ligt Stings grootste kracht. Een betere ouverture voor hun festival had de organisatie van Bospop zich niet kunnen wensen.
(c) Oor by Marcel Haerkens
Bospop in teken van knusheid en grote namen...
Het naar eigen zeggen ''gezelligste rockfestival van Nederland'' heeft ook dit jaar grote namen uit de oude muzikale doos naar Weert weten te halen.
De 26e editie van het ooit op een boerenkar begonnen Bospop opende vrijdagavond met een wervelend optreden van Sting, die uit zijn oude Police-repertoire puttend het 7,000-koppige publiek tot extase wist te brengen.
Drijvende kracht achter Bospop is een vrijwilligersgroep van 850 mensen. De harde kern van het publiek bestaat uit buikige zware shag draaiende vijftigers. De 10,000 rockfans krijgen zaterdag optredens van onder andere Anouk en Simple Minds voorgeschoteld.
Zondag sluit Simply Red het driedaagse festival af. Een andere grote naam is The Tragically Hip uit Canada, die met hun hit New Orleans is sinking tien jaar geleden al over een glazen bol bleek te beschikken. Verder Roxy Music, Steve ''Sebastian'' Harley, Joe Jackson en de muzikant en meubelmaker Julian Sas.
Zaterdagmiddag vormde de lijvige bluesrocker Popa Chubby een hoogtepunt. De Amerikaan zwoegde hevig zwetend zijn zwaar op Jimmy Hendrix leunende gitaarriffs af in een stampvolle en benauwde tent op het Bospopterrein.
Starsailor wist zaterdag niet te overtuigen en maakte de indruk zich van het ene naar het andere nummer te slepen. Hun afsluiter Silence is easy deed bij het publiek een zwak aha-Erlebnis ontwaken, maar ook niet meer dan dat.
Zaterdagavond kwam Anouk maar moeizaam en ietwat mat op gang, mede omdat haar stem tijdens een deel van het openingsnummer niet hoorbaar was. Toch kreeg ze gaandeweg zichtbaar meer plezier in haar optreden, en de organisatie was niet zonder reden trots dat de sinds kort in het Amerikaanse Ohio wonende Anouk Pinkpop links heeft laten liggen maar Bospop wel wist te vinden.
Haar lang uitgesponnen hit Jerusalem raakte de gevoelige snaar bij een enthousiast publiek, maar haar afsluiter Girl klonk weer te bonkig, waarna het ''We Want More2 slechts zwakjes klonk en tevergeefs bleek.
Zaterdagavond werd afgesloten door de groep Simple Minds, een van de grootste bands van de jaren tachtig, met zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill als centraal duo. Na een magere periode in de jaren negentig is de band weer helemaal terug van weggeweest, zoals ook bleek in Weert zaterdagavond.
(c) Brabants Dagblad
PHOTOS
