Vakkundig dichtgetimmerd...

In Vlaanderen heeft men een prachtig circuit van culturele centra voor rockers op leeftijd. Lokale artiesten rijden weleens verloren op de provinciebanen ernaartoe en soms doet men meewarig over zo'n tweede carriere, maar meestal kunnen ze er in de beste omstandigheden intieme concerten geven en hun fans oude liedjes in nieuwe gedaanten laten herontdekken. Op wereldschaal ligt dat moeilijker. Vraag het maar aan Sting.

Als je de voormalige boss van The Police op zijn meest recente dvd met een select kransje begaafde muzikanten in intieme kring enkele songs uit 'Sacred Love' hoort vertolken, dan besef je hoe ze live eigenlijk zouden moeten klinken. Je noteert dat zijn band de nieuwe nummers, ondanks de matige kwaliteit, een meerwaarde geeft. Jammer genoeg treedt de zanger nog altijd op in arena's en sporthallen, waar zijn fans als haringen in een doosje amper bewegingsruimte hebben en de muzikale ruimte dan maar vakkundig wordt dichtgetimmerd. Ook in een opeengepakt Sportpaleis bleek het geen sinecure het raffinement te filteren. Het was bij momenten alsof er fijne alfabet-vermicelli opgediend werd in een dikke soep. Vooral in het begin van de set zaten de twee toetsenisten, drummer, percussionist en gitarist, hoe doordacht hun afzonderlijke partijen ook waren, mekaar voortdurend in de weg. Naar het einde werd dan weer iets te nadrukkelijk het accent verschoven naar ijlere, oosterse mystiek.

Je kunt Sting echter niet verwijten routineus succes na te streven, al maakt hij er tijdens deze tournee de gewoonte van om het publiek steeds op hetzelfde moment te vragen of het zich wel sexy voelt: vlak voor 'Sacred Love', dat op zinnenprikkelende beelden van enkele stripteaseuses de band naar een muzikaal orgasme begeleidde. Het publiek had het meer begrepen op Police-klassiekers als 'Every Little Thing She Does Is Magic', het eerste nummer dat de menigte een beetje in beweging kreeg. De zanger is erg toegeeflijk, maar vraagt op zijn beurt respect op te brengen voor de nieuwe, soms erg diffuse routes die hij voor zijn oude songs heeft uitgestippeld. Ze vormen in het beste geval een soepele synthese van de stijlen die hij in de loop van zijn carriere uitprobeerde, maar zijn te vaak uit de hand gelopen vingeroefeningen.

'Englishman In New York' begon onderkoeld, kreeg middenin een jazzy pianotoets en eindigde opgefokt. Terecht applaus was er wel voor backing vocal Joy Rose, die in 'Whenever I Say Your Name' met bravoure de rol van Mary J. Blige overnam.

Sting trachtte als vanouds het heden met het verleden te verbinden. Toen het nieuwe 'Inside', opgetild door het achtergrondkoortje, via de ijverige gitarist overliep in 'I Was Brought To My Senses', kwam voorprogramma Chris Botti even toeteren. 'Roxanne' kreeg middenin 'Sister Moon' en special guest Shaggy toegevoegd, een combinatie die niet overliep van subtiliteit. We zien Sting volgende keer graag herkansen in de Koningin Elisabethzaal.

(c) De Tijd by Marcr

---

Sting tussen subliem en slap...

Sting: slappe soep of sublieme show? Wel, een beetje van beide, afgelopen zondag in het Sportpaleis. Het optreden kende enkele geïnspireerde momenten, al staken de nummers uit Stings jongste cd te veel stokken in de wielen. En het verrassingsoptreden van Shaggy hielp ook weinig.

Toen Sting in september van vorig jaar in Parijs de 'Sacred Love' Tour aftrapte, stond alles nog verre van op punt. We zagen toen een rommelige opbouw en weinig relevante showelementen. Veertien maanden later, in Antwerpen, bleek de setlist al wat beter in elkaar te steken. Maar het pijnpunt bleef die meest recente, tegenvallende cd. Telkens als Sting er nummers uit plukte, daalde het tempo en zakte de sfeer van het optreden als een pudding in elkaar. Titelsong 'Sacred Love' kondigde Sting aan als een sexy nummer, maar meer sex dan de stripteaseuses, afgebeeld op het grote scherm achter de groep, viel er niet te rapen. Zelfde probleem met de kinderlijk platte R&B van 'Whenever I Say Your Name' en met het drammerige 'Never Coming Home' : ze waren even opwindend als op plaat - niet dus.

In de eerste drie kwartier serveerde Sting inderdaad een slap soepje. Maar net toen we ons begonnen af te vragen of de man een tot de nok gevuld Sportpaleis wel waard was, kantelde het optreden. Niet toevallig met ouder werk: 'Every Little Thing She Does Is Magic' werd nog wat achteloos gebracht, maar 'Fragile' en vooral 'Fields of Gold' zorgden eens te meer voor enkele minuten verstilde pracht. Aan het slot van de set toonde Sting nog een keer zijn klasse, door 'Roxanne' naadloos aan te vullen met 'Sister Moon' en met stukjes uit Bob Marley's 'Them Belly Ful'l . Ook in de bisnummers een beetje van hetzelfde: 'Every Breath You Take' kreeg een doorsnee uitvoering mee, maar 'A 1,000 Years' sloot dan weer op een gepaste, sobere wijze de avond af.

(c) Het Nieuwsblad by JC