Sirenes loeien door nachtelijk Duivendrecht: THE POLICE is in town. Terwijl het trio met een uitgesponnen Next To You haar langverwachte Nederlandse reünieconcert afsluit, staat de motoragent al klaar voor de colonne gereedstaande auto's die Sting, Stewart Copeland en Andy Summers terug naar het centrum van Amsterdam zal brengen. Het moet een tevreden drietal zijn dat instapt: de eerste tour die de band onderneemt sinds het uiteengaan een kleine kwart eeuw geleden is op alle vlakken succesvol.

Afgelopen zomer draaide The Police al een rondje langs de grotere Amerikaanse arena's en stadions en ook in Europa is het merendeel van de shows uitverkocht. Een paar heel kleine lege plekjes op de tribunes van de Amsterdam ArenA verraden dat dat vanavond niet het geval is, maar feit blijft dat de legendarische band gedurende twee avonden bijna honderdduizend Nederlandse fans op de been brengt. Die fans mogen zich gelukkig prijzen: zij die er al bij waren toen The Police haar hoogtijdagen beleefde, treffen in de Arena opnieuw het spitse drietal waar ze aanvankelijk voor vielen. En degenen die in de drieëntwintig jaar die op de breakup volgden alsnog aanhaakten, zien (en horen) met eigen ogen (en oren) dat de bewonderende verhalen van de oude garde geenszins overdreven zijn.

Wanneer Sting refereert aan hun optreden op Pinkpop '79 is het evident dat weinig van de aanwezigen daar aanwezig zijn geweest. Maar een blik over veld en tribunes verraadt zelfs dat veel van de bezoekers van vanavond toen nog niet eens geboren konden zijn. Nu maakt het ook niet uit of je achttien bent of achtenveertig: het oeuvre van The Police is simpelweg tijdloos. Gelukkig sluit de behandeling die de indrukwekkende reeks hitsingles vanavond op het podium krijgt, aan bij die gedachte. Sting oogt monter, zingt loepzuiver en zoekt af en toe vrolijk bassend de flanken van het podium op. Andy Summers bivakkeert continu center stage, terwijl hij zich opvallend vaak mag uitleven in lange gitaarsolo's. Ondertussen zit Stewart Copeland met een grote grijns achter z'n enorme drumkit. Het kijken naar 's mans spel en gedrag alleen is al een avond vermakelijk: als een kwajongen die iets ondeugends van plan is zet hij ieder nummer in, telkens proberend de geconcentreerde Sting uit z'n tent te lokken. Drumstokjes vliegen heen en weer over het podium en telkens als er weer een improvisatie wordt afgerond lacht hij vooral Summers met grote ogen toe. Toch is het jammer dat vooral Sting zich niet zo gauw laat verrassen; het baswerk is degelijk en op z'n plek, maar de focus ligt duidelijk op z'n zangpartijen.

Hoewel The Police haar setlist gedurende de tour nauwelijks afwisselt, is de sfeer toch losser en onvoorspelbaarder dan de doorsnee stadionproductie. Copeland jaagt en timmert, elke break of drumfill ter plekke op noodzakelijkheid schattend. Summers laat steekjes vallen, om ze twee tellen later weer keurig op hun plek te zetten. Sting improviseert met z'n zanglijnen en schuift handig een flard 'Hit The Road Jack' in 'Hole In My Life'. 'When The World Is Running Down' kent een lange improvisatie en zelfs het overbekende Roxanne gaat muzikaal op de schop. In 'Wrapped Around Your Finger' en 'King Of Pain' heeft Copeland de beschikking over een soort tentoonstelling van drumaccessoires en hij oogt als een kind in een snoepwinkel. Eén ding is duidelijk: hier staat een band gewoon lekker te spélen. Hun muziek is in staat gebleven zichzelf sinds de jaren tachtig in leven te houden. Sting, Summers en Copeland bewijzen vanavond zelf nog vitaal genoeg te zijn om hun eigen hoogtepunten fris en open minded te lijf te gaan.

© Oor by Willem Bemboom